ΤΟΝΙ ΚΟΥΚΟΤΣ: Αφιέρωμα στον "ροζ πάνθηρα" του ευρωπαϊκού μπάσκετ

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 το μπασκετικό κοινό της χώρας μας είχε την ευκαιρία να απολαύσει τα μεγαλύτερα αστέρια τόσο του ευρωπαϊκού, όσο και του παγκοσμίου μπάσκετ, στα παρκέ της Α1. Ωστόσο, υπάρχουν και κάποια... απωθημένα. Κάποιοι παίκτες-θρύλοι που δεν ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και ο Τόνι Κούκοτς. Ένας από τους κορυφαίους παίκτες που ανέδειξε ποτέ η μεγάλη των "πλάβι" σχολή.

Ο παλαίμαχος Κροάτης έκανε τα πάντα ως παίκτης με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του και πλέον καλείται να συνεισφέρει από ένα άλλο πόστο. Αυτό του τεχνικού συμβούλου στο πλευρό του Γιόζιπ Βράνκοβιτς. Με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός η "Κιτρινόμαυρη ΩΡΑ" σας παρουσιάζει μέσω μιας ιστορικής αναδρομής τα πεπραγμένα του "ροζ πάνθηρα" με τη φανέλα της Κροατίας και όχι μόνο...

Τον... κέρδισε το μπάσκετ  
Από νεαρή ηλικία είχε δείξει την κλίση του προς τον αθλητισμό, κι αφού αμφιταλαντεύτηκε μεταξύ του ποδοσφαίρου, του πινγκ-πονγκ και του μπάσκετ, επέλεξε να υπηρετήσει την "πορτοκαλί θεά" και δεν το μετάνιωσε. Το 1987 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων του Μπόρμιο έδειξε ποιος είναι σημειώνοντας 11/12 τρίποντα κόντρα στις ΗΠΑ κι έκανε το Λάρι Μπράουν να παραμιλάει. Τότε υπήρχε ακόμα η ενωμένη Γιουγκοσλαβία, με την οποία κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας το 1987, το αργυρό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ το 1988, το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ του 1989 και στο Παγκόσμιο της Αργεντινής (1990), ενώ το 1991 στο Ευρωμπάσκετ της Ρώμης πήρε την πρώτη θέση.
Έναν χρόνο αργότερα, η Γιουγκοσλαβία χωρίστηκε και ο "ροζ πάνθηρας" κατέβηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης με την Εθνική Κροατίας. Η δεύτερη θέση κρίθηκε εξαιρετική επιτυχία, αφού η πρώτη ήταν εκ προοιμίου «καπαρωμένη» από την πρώτη και αυθεντική "Dream Team". Ακολούθησαν τρία χάλκινα μετάλλια (Ευρωμπάσκετ 1993, 1995, Παγκόσμιο 1994). 

Το ΝΒΑ και ο... Τζόρνταν
Ο Τόνι Κούκοτς έδειχνε από μικρός πως θα... κατακτήσει τον μπασκετικό κόσμο. Το 1990 οι Σικάγο Μπουλς τον επέλεξαν στο νούμερο 29 του ντραφτ και το καλοκαίρι του 1993 αποφάσισε να πραγματοποιήσει το υπερατλαντικό ταξίδι, έχοντας κερδίσει ήδη τρία Κύπελλα Πρωταθλητριών με την Γιουγκοπλάστικα (μετέπειτα ΠΟΠ ’84 Σπλιτ), αλλά και τρεις φορές τον τίτλο του MVP στην ίδια διοργάνωση (1990-1991 Γιουγκοπλάστικα, 1993 Μπενετόν Τρεβίζο). Εκείνη την εποχή οι Ευρωπαίοι δεν τολμούσαν ούτε καν να περάσουν σαν επισκέπτες από το κορυφαίο πρωτάθλημα του πλανήτη. Όμως, ο "σερβιτόρος" δεν πτοήθηκε και πήγε στο ΝΒΑ, όντας αποφασισμένος να πετύχει. Και τα κατάφερε! Με το... καλημέρα, απέδειξε στον Μάικλ Τζόρνταν και στην παρέα του πως δεν αξίζει να του συμπεριφερθούν ως... ψάρι, αλλά σαν ένα αστέρι. Όπερ και εγένετο. Αφού υπέστη πρώτα μερικά "καψώνια" από τους συμπαίκτες του, στη συνέχεια κέρδισε την εκτίμησή τους και κατάφερε να εξελιχθεί σε ένα εξαιρετικό εργαλείο στα χέρια του Φιλ Τζάκσον. Με τη φανέλα των "ταύρων" κατάφερε να κερδίσει τρία δαχτυλίδι (1996, 1997, 1998), ενώ το 2006 έφτασε στο ζενίθ της καριέρας του, κερδίζοντας με το... σπαθί του το διόλου ευκαταφρόνητο βραβείο του "καλύτερου 6ου παίκτη της χρονιάς".
Στο Σικάγο έμεινε μέχρι το 2000... Ακολούθησε μία σεζόν στους Σίξερς, από όπου παραχωρήθηκε το 2001 στους Χοκς (στο πλαίσιο της ανταλλαγής του Μουτόμπο), ενώ τα τρία τελευταία χρόνια της πλούσιας καριέρας του (2003-2006) τα πέρασε στους Μπακς. Το 2006 πήρε την απόφαση να αποχωρήσει από την ενεργό δράση, κάνοντας σίγουρα το μπάσκετ πιο φτωχό...

"Προτιμώ να παίξω γκολφ"
Μετά από αρκετούς τραυματισμούς, η "αράχνη του Σπλιτ" αποφάσισε πριν από τέσσερα χρόνια να πει "αντίο" στην αγαπημένη του "πορτοκαλί θεά". Ωστόσο, ήταν αδύνατον να αποχαιρετήσει και τον αθλητισμό. Εξάλλου, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του τον υπηρετεί με μεγάλη αγάπη και αφοσίωση. Έτσι, εδώ και αρκετό διάστημα ασχολείται με το γκολφ, ενώ έχει θέσει ως στόχο να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 και να κατακτήσει την κορυφή. Χαρακτηριστική ήταν δήλωσή του μόλις αποφάσισε να σταματήσει το μπάσκετ και να στραφεί στο γκολφ.  

 "Δε λυπάμαι που φεύγω από το μπάσκετ. Νομίζω ότι ήταν ώρα να αποσυρθώ. Ήταν ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου και μου έδωσε πάνω-κάτω όλα όσα επιθυμούσα, αλλά έρχεται κάποια στιγμή, όταν δενμπορείς να το αντέξεις άλλο. Μπορώ ακόμη να παίξω 10, 15, ίσως 20λεπτά, αλλά δεν το έχω ανάγκη πια. Πάντα αισθανόμουν ότι είχα ανάγκη να παίξω μπάσκετ. Αυτή τη στιγμή δεν είναι πια το πιο επιθυμητό πράγμα για μένα. Προτιμώ να παίξω γκολφ".
Νίκος Βαγγέλης